Sandro Botičeli

Sando Botičeli (Sandro Botticelli) pripada ranoj renesansi (Quattrocento), i mada je prvenstveno bio obučen za zlatarski zanat, on se ipak odazvao svom slikarskom porivu i postao deo firentinske škole kao učenik Fra Filipa Lipija (Fra Filippo Lippi), takođe poznatog firentinskog slikara. Na mnogobrojnim Botičelijevim slikama vidi se jak uticaj njegovog učitelja, te je za njegove rane radove teško sa sigurnošću reći da li su njegovih ili Lipijevih ruku delo. O detinjstvu ovog svetski poznatog slikara ne zna se mnogo, ali je poznato da je on već sa četrnaest godina uživao određeni ugled. Radio je u službi Lorenca di Medičija (Lorenzo di Medici), i upravo to je i period koji je kasnije dobio epitet “zlatno doba”. Postao je najomiljeniji slikar tzv. kruga Mediči, i svih onih podanika Lorenca Veličanstvenog.






Godine 1494. u Firencu stiže kaluđer Savonarola, vatreni pobornik verske reforme koji je svojim propovedima ubrzo stekao veliki broj pristalica, među kojima se našao i sam Botičeli. Naime, prema predanju, slikar je spalio izvestan broj svojih slika zbog “paganskog” sadržaja koji se na njima nalazio, jer je tako nalagalo Savonarolino učenje. Pretpostavlja se da je slikar stvarao do 1500. godine, a njegova poslednja dela odišu religioznim temama. Bio je pozvan da učestvuje u odluci gde bi Mikelanđelov David trebalo da bude postavljen.


Slikar se nikada nije ženio, čak je zabeleženo da je osećao određeno gnušanje prema ovakvoj vrsti ceremoniije. Postoje dve pretpostavke koje se uvek navode kao moguće kada se govori o njegovom privatnom životu. Jedni tvrde da je Botičeli imao jednu, nikad ostvarenu ljubav: udatu plemićkinju po imenu Simoneta Vespuči (Simonetta Vespucci). One romantične duše koje vole da veruju u večnu ljubav takođe su mišljenja da je upravo ova dama bila model Sandru dok je slikao možda svoju najpoznatiju sliku, Rađanje Venere. Iako je umrla mlada, ona je živela u umetnikovoj duši, te se njen lik provlači kroz većinu njegovih slika. Prema predanju, Botičeli je zatražio da bude sahranjen pored nje u crkvi Ognissanti (Svi sveti), a ta želja je ispunjena oko 34 godine nakon njegove smrti.


Prema modernim istraživanjima, u pitanje je dovedena Botičelijeva seksualnost, te su one “neromantičarske” duše mišljenja da je umetnik bio homoseksualac. Kojeg god da ste mišljenja, nijedna informacija iz njegovog privatnog života ne može da umanji lepotu i božanstvenost njegovog stvaralaštva.


Botičelijev stil slikanja karakterišu snažni, graciozni potezi četkicom i uzburkane linearne konture. Njegova tela su mršava, lišena su težine i mišićne snage. Čini se kao da lebde čak i kada dodiruju tlo. Lica su blaga i elegantna, težio je da predstavi savršenstvo. Lepota njegovih likova je svevremena, i budi divljenje u svakoj novoj generaciji.


Neka od Botičelijevih najpoznatijih dela su: Rađanje Venere (Nascita di Venere), Proleće(Primavera), Tvrđava (La Fortezza), prva dokumentovana Botičelijeva slika, Bogorodica sa Hristom i anđelima (Madonna col Bambino e due angeli), Mladić sa medaljom Kozima Medičija (Ritratto d’uomo con medaglia di Cosimo il Vecchio), i tri freske u Sikstinskoj kapeli: Suđenje Mojsiju (Prove di Mosè), Iskušenja Hristova (Tentazioni di Cristo) iKažnjavanje pobunjenika (Punizione dei ribelli).